Bénédicte Faure. project 30

BÉNÉDICTE FAURE  °1956 te Antwerpen

 

Vertrekken vanuit het onzichtbare

 

Werk op papier wordt niet zelden geassocieerd met een zekere broosheid. Een gevoel dat spontaan ontstaat door het karakter van de drager van het werk: papier. Het wordt en werd voornamelijk gebruikt om op te tekenen. Het vorm geven aan een idee door middel van pastel, houtskool of grafiet. Het onstoffelijke omzetten in een tastbare en zichtbare schets. De vluchtigheid hiervan, onafhankelijk van de driftigheid, het aarzelende of de trefzekerheid van de getekende lijnen, roept ook een gevoel op van gestolde kwetsbaarheid. Alsof we getuigen zijn van een intiem ritueel. De tekenende hand als rechtstreekse verbinding met de denkende geest.

 

Soms wordt papier niet uitsluitend de drager, maar het instrument waarmee en waaruit het werk gemaakt wordt. De structuur van het papier gaat mee het karakter van de tekening bepalen, het gaat mee de uiteindelijke interpretatie van de tekening ondersteunen en zelfs af en toe de hoofdrol opeisen. Papier kan geplooid worden, verbogen, verfrommeld, gescheurd of geplet en de protagonist van het kunstwerk worden. Laat dit nu allemaal elementen zijn die we terugvinden in het werk van Bénédicte Faure.

 

Na haar studies kunstgeschiedenis en tekenen waarbij ze een klassieke opleiding doorliep, schakelde ze resoluut richting abstractie. Het gaf haar de vrijheid die al geruime tijd in haar rondwoelde. Dat Bénédicte recent haar aandacht richt op de filosofie is daaraan niet vreemd. Het zoeken naar het wezen der dingen vormt het wezen van haar kunst. De vrijheid die ze ervaart wanneer ze ongebonden geconcentreerd kan werken is heilig. En meestal levert dit de boeiendste resultaten op. De geest stuurt de tekenstift en de hand volgt onomwonden. Wat de volgende stap gaat worden, hangt ongrijpbaar in de lucht. Het is zoals de literatuur zijn écriture automatique kent. Ontstaan bij de surrealisten om vanuit de losse pols het onbewuste naar boven te spitten.

 

Papier wordt gescheurd, vorm gegeven en gelijmd waardoor van de ene in de andere vormenwereld wordt binnengestapt. Gelijktijdig met het tekenen, fotografeert Bénédicte haar eigen werken. In eerste instantie als een interne exploratie van het eigen werk. Een wisselwerking die telkens nieuwe inzichten en perspectieven oplevert. Zo ontstond het idee om naast het papier met porselein te gaan werken. Een materiaal dat eveneens inherent is met het begrip kwetsbaarheid. Momenteel nog toekomstmuziek, maar het experiment trekt uitdijende cirkels die nieuwe elementen aanraken. Nieuw en concreet is haar meer ruimtelijk werk waarin beweging een diepgaande rol speelt. De wind die het opgehangen flinterdunne Japans papier laat bewegen. Het maakt deel uit van een nieuwe evolutie dat nog opgeborgen zit achter de muren van haar atelier. De onzichtbare onstoffelijke wind die haar aanwezigheid kenbaar maakt door wat ze in beweging duwt. En dat geldt misschien ook voor het werk van Bénédicte Faure. Dit is haar eerste solotentoonstelling.

​

Tekst door Guy Goethals